De self-fulfilling prophecy van mijn brein: ik raak in de ban van mijn lichamelijk prikkels waardoor ik in een vicieuze angstcirkel terecht kom

Het begon in 2019, toen ik na het inademen van wat rook problemen kreeg met ademen. Ik zat in een rustige periode met weinig prikkels. De dag daarop bleef ik echter erg benauwd. De huisarts heeft meermaals naar mijn longen geluisterd maar die waren toch echt helemaal in orde. Ik had moeite te geloven dat het mijn brein was die dit veroorzaakte. Ik was eigenlijk de hele dag benauwd, maar regelmatig zo benauwd dat ik dacht dat ik zou gaan stikken. 

De meest beangstigende momenten die ik heb meegemaakt. Ik kon niet meer functioneren door de angst en kreeg oxazepam voorgeschreven. Dat hielp wel even, maar ondanks een kwart tabletje liep ik er toch als een zombie bij. Als ik weer wilde gaan functioneren, hoe moest ik dan autorijden en wat als er gewenning optrad!? Ik stopte ermee omdat ik dacht dat het beter ging, maar al de angst en stress gedachten kwamen gewoon weer in alle hevigheid terug en weer werd ik benauwd. Gelukkig was ik destijds al onder behandeling voor andere angstproblemen dus kon ik gelijk terecht bij de psychiater. Zijn uitleg was tegelijk zowel verwarrend als verhelderend: mijn thalamus (het ‘prikkelfilter’ van ons brein) was in de war en liet prikkels door die normaal gesproken weg gefilterd worden omdat ze niet belangrijk zijn! 

Maar hoe is dat dan zo plotseling gebeurd? Hoe konden mijn hersenen me dat ineens flikken? Mijn sterke angstreactie beïnvloedde de werking van mijn thalamus, maar waarom is dat eerder dan nooit gebeurt? Wie weet kom ik er ooit achter, maar het antwoord is behoorlijk ingewikkeld weet ik inmiddels. Gelukkig kreeg ik toen de SSRI escitalopram voorgeschreven, hierdoor voelde ik me snel beter. Ik gebruik het nog steeds en zou graag afbouwen, maar krijg bij een lage dosering alweer terugvallen waarin telkens andere lichaamsprikkels angst oproepen. Inmiddels heb ik vier terugvallen gehad en met ophoging van mijn medicatie ging het dan langzaam weer wat beter. 

Al op jonge leeftijd bleek ik hoog gevoelig te zijn. Hoe ouder ik werd hoe meer dit uitte in het nerveus worden voor lastige situaties, waarin ik dan ook altijd buikkrampen en een onberekenbare blaas kreeg. Mijn lichaam en angstsysteem zijn zo gevoelig afgesteld, dat ze nu te intensief met elkaar communiceren zonder dat ik daar bewust invloed op kan uitoefenen. Dat is mijn grote frustratie: mijn bewuste gedachten hebben geen controle over mijn onderbewuste denkprocessen! Inmiddels heb ik geaccepteerd dat ik altijd af en aan psychisch ziek zal blijven en dat anderen dat niet aan mij kunnen zien. Ik kan het dus maar beter vertellen, zodat er hopelijk begrip voor is. Nu is mijn grote zoektocht begonnen naar angstreductie zonder bijwerkingen, zodat ik op de langer termijn ook gezond kan blijven zonder beperkingen in mijn energieniveau. Ik hoop dat mijn verhaal tot je spreekt. Het lijkt me fijn om ervaringen te delen met lotgenoten en sta open voor contact.